Het verhaal van Noor

‘In november 2022 begint Noor met het schrijven van een boek over haar strijd met haar eetstoornis, depressie en autisme. Wat begint als een examen voor haar opleiding eindigt in een volwaardig boek, waarmee zij anderen kan inspireren.’

Er zijn zoveel triggers om ons heen waar onze eetstoornis gebruik van kan en wil maken. Triggers die we niet altijd door hebben en ons op de meest kwetsbare momenten raken. Voor mij kon de zomer als één grote trigger voelen.

Ik vond het lange tijd maar niks de zomer, bleef mezelf verstoppen in lange broeken en lange mouwen shirts om zo mijn lichaam met haar littekens en kleine zachte bruine haartjes te bedekken. De zomer kon voor mijn gevoel oneindig lang duren en ik keek al snel weer uit naar de herfst. Maar wat schoot ik er mee op om mijn lichaam te verbergen? Het was niet zo dat ik minder op zou vallen, want als jij met je lange warme kleding tussen een groep staat die allemaal jurkjes, korte broeken en shirts dragen val je dus echt wel op.

Alleen het lukte mij niet de stap te zetten om het te veranderen. Want hoe moest ik eventuele vragen beantwoorden waar ik het antwoord zelf nog niet op wist? Hoe moest ik om gaan met de ogen die zich op mij richten terwijl ik er zelf niet naar kon kijken? Ik haatte het, ik haatte mijn lichaam met haar verhalen en gebreken. Welke stap moest ik zetten om dit te veranderen? Zodat ik wel shirts en leuke jurkjes durfde te gaan dragen.

Ik moest gaan accepteren dat mijn lichaam is zoals het is. Dat is een van de meest moeilijkste dingen die ik tijdens mijn herstel heb moeten doen. Door te accepteren dat mijn lichaam veranderd was en haar eigen verhaal met zich meedroeg, begon ik in te zien dat mijn lichaam niet het probleem was. Ik leerde steeds beter om te gaan met mijn gevoelens en chaotische gedachten dat ik de eetstoornis steeds minder nodig begon te hebben. Er ontstond ruimte in mijn hoofd om alles vanuit een ander perspectief te zien. Ik begon mijn verhaal steeds meer te delen met de mensen om mij heen. Na een tijd durfde ik zelfs steeds opener te zijn over het zelfbeschadigen en de dingen die ik vanuit mijn eetstoornis had gedaan. Het waren kleine stapjes die maakten dat ik langzaam mijn warme lange kleding in begon te ruilen voor wat minder warme kleding. Om uiteindelijk te kunnen dragen wat ik echt wilde dragen. Zonder mijn lichaam altijd te hoeven en willen verbergen.